Մարիամը և Էրիկը սովորում էին նույն դպրոցի տարբեր դասարաններում: Էրիկը Մարիամից մեկ տարի մեծ էր: Նա 15 տարեկան էր, իսկ Մարիամը`14: Մարիամը ոչնչով աչքի չընկնող աղջնակ էր, իսկ Էրիկը մեծ շրջապատ ունեցող և երեխաների մեջ ամենաակտիվն էր:
Մարիամը սիրում էր Էրիկին, սակայն Էրիկը չէր նկատում նրան, և նա ամեն ինչ անում էր Էրիկի ուշադրությանն արժանանալու համար: Նա հաճախ գնում էր Էրիկենց դասարանի մոտ և սպասում նրան, իսկ Էրիկը անտարբեր անցնում էր նրա կողքով, և դա մեծ ցավ էր պատճառում Մարիամին:
Մի անգամ աշակերտական խորհրդի ժողովներից մեկի ժամանակ Մարիամը սկսեց հակառակվել Էրիկին, նա ամեն ձև փորձում էր ապացուցել,որ Էրիկի ասածները սխալ են, և դա շատ էր զայրացնում նրան: Ի վերջո Էրիկը իրեն զսպել չկարողացավև սկսեց վիրավորել Մարիամին: Այդ ամենը դուր եկավ նրան, և վեճերը կրկնվեցին: Մարիամը գոնե այդ ձևով ուշադրության էր արժանանում:
Մարիամը շարունակ կրկնում էր. -Դու ինքնահավան ես, քեզ թվում է, թե բոլորը քեզ սիրում են, բայց իրականում դու միայնակ ես ու միայն դու ես քեզ սիրում:
Էրիկը պատասխանում էր.
-Իսկ դու ձանձրալի ես:
Մի օր հերթական վեճի ժամանակ, երբ Մարիամը կրկնեց նույն խոսքերը Էրիկը պատասխանեց.
-Մի գուցե դու ճիշտ ես, և ես ինքնահավան եմ, բայց քո խոսքերում կա մի սխալ, ոչ թե միայն ես եմ ինձ սիրում, այլ միայն դու ես ինձ սիրում:
Այս լսելուց հետո Մարիամը ոչինչ ասել չկարողացավ, նա միայն մտածում էր, թե ինչպես Էրիկը այդ մասին իմանալով անտարբեր է անցել նրա կողքով:
Արդեն մեկ ամիս էր անցել, բայց այդ ընթացքում Մարիամը ոչինչ չէր արել, նա խուսափում էր Էրիկից և փորձում էր մոռանալ նրան, սակայն չէր կարողանում, չէ՞ որ Էրիկը նրա առաջին սերն էր, իսկ առաջին սերը դժվար է մոռացվում:
Մի առավոտ, երբ Մարիամը եկավ դպրոց` պատահմամբ լսեց, որ Էրիկը ընկերուհի ունի: Նա այնքան մեծ ցավ զգաց իր սրտում, որ մի պահ քայլելը մոռացավ: Մինչ նա անկյունում կանգնած արցունքներն էր մաքրում երեսից, Էրիկը մոտեցավ նրան: Մարիամը գլուխը բարձրացրեց և կարծեց տեսիլք է, որ հայտնվեց արցունքների ետևից: Էրիկը ձեռքով մաքրեց Մարիամի արցունքները և ասաց.
Ես երբեք չեմ թողնի, որ դու լացես, չէ որ Աստված ինձ պահպանում է քո արցունքների համար:
